Reminiscencje amsterdamskie

Udało nam się pojechać na jedną noc do Amsterdamu. Po piętnastu latach mały kosmos rowerów i kanałów zdawał się być tym samym, chociaż ludzie byli nie do rozpoznania. Czy to ja się tak zmieniłam, czy Holendrami tak wstrząsnęła smierć Theo van Gogha, że nie odnajdowywałam nigdzie tej wolności "ubrań i uśmiechów" podkreślających zwykle przekroczenie granicy niemiecko-holenderskiej? Tym razem nie miałam tak intensywnego wrażenia opuszczenia Niemiec i gdyby nie krótki wizyta w dzielnicy chińskiej, gdzie nawet nazwy ulic są dwujęzyczne, pewnie powróciłabym do domu bez tego uczucia egzotycznej odmienności świata poza moimi codziennymi troskami i radościami ;) A wiarę w bezgraniczny luz Holendrów przywrócili  mi ostatecznie policjanci, którym nie chciało sie nawet gwizdać na jeżdzących po peronach rowerzystów. Kilka zdjęć "dzielnie na rowerze" zamieściłam tutaj.
Spędziliśmy znów pięć godzin w Muzeum Van Gogha niebezpiecznie pogłębiając melancholijną radość urlopu bez dzieci. Byliśmy tutaj piętnaście lat temu jeszcze jako para zainteresowanych sobą znajomych, naśmiewając się wtedy nieco z ironii trupiej czaszki z papierosem czy nieporadnych naśladownictw liter chińskich, ale i pozostając pod dużym wrażeniem obrazów boleśnie ukazujących skotłowanie duszy tego nieszczęśliwego artysty. Teraz jednak dużo bardziej przemawiały do nas  płótna próbujące zatrzymać na chwilę czas, tak  jak to właśnie chcieli impresjoniści.

Przy powyższym obrazie " Zniwiarz na polu pszenicy" ("Wheat Fields with Reaper at Sunrise" F 618) zasmucił mnie jego opis zaczerpnięty z listówVincenta do brata Theo . "In this reaper - a vague form fighting like a demon to finish his work of the day - I then saw the image of the death in the sense that humanity represents the corn that has to be reaping. But there's not sadness in this death, this one takes place in broad daylight with a sun flooding everthing with light of pure gold".

Pojechaliśmy do Amsterdamu świętować kolejne urodziny (jak to ładnie mówią Niemcy, właśnie wyzerowałam), toteż rozważania o śmierci były w sumie jak najbardziej na miejscu ;)
Brak czasu ( urlop był tylko na jedną noc) nie pozwolił nam rzucić okiem na najpóźniej odkrytego Caravaggio wystawianego obecnie w domu Rembranta, toteż cieszyliśmy się pobytem w mieście z zaskoczeniem dostrzegając i tutaj ulubione zielone papugi żyjące na wolności.  Doniesieniom o ociepleniu globalnym jest coraz trudniej zaprzeczać:)
Mimo ciepła  ten rok będzie dla mnie kolejnym trudnym, jako że moi chłopcy przestali właśnie sypiać po południu, a do przedszkola pójdą dopiero we wrześniu. Moja prywatna chwila popołudniowa poświęcana z całą świadomością egoizmu ( "tylko wypoczęta mama jest dobrą mamą") na czytanie, pisanie i poszukiwanie przepisu na najlepsze ciasto świata została mi już chyba niedwołanie odebrana, a ja muszę teraz wymyślić kolejny program "duchowego przeżycia na standby".Jak tu przemienić się w rannego ptaszka będąc nocnym markiem i to regularnie pozbawianym snu?

zdjęcie zrobione z szóstego piętra kawiarni Metz & Co.

Może ktoś ma jakąś cennę sugestię genialnej organizacji czasu pozbawioną pomysłu sprzedania dzieci na allegro?